Είναι καιρός να γίνουμε ένα

Ο βασικότερος στόχος των Αλητόγατων ήταν να βγάλουν στους δρόμους της νυχτερινής Αθήνας, αστικούς ποδηλάτες που μπορούν ακολουθώντας ιδιαίτερες διαδρομές, σοκάκια, καβατζόδρομους κτλ να απολαύσουν ένα ιδιαίτερο πρόσωπο της πόλης τους και μάλιστα από την οπτική γωνία ενός ποδηλάτη. Ο ποδηλάτης, λόγω των χαμηλών ταχυτήτων που αναπτύσσει (ενίοτε, γιατί και αυτό αποδεικνύεται ως μύθος αν κανείς κατέχει ένα αξιόλογο ποδήλατο), έχει την δυνατότητα να δει με την ησυχία του και να παρατηρήσει γωνίες της πόλης που στο παρελθόν δεν είχε εξερευνήσει. Ταυτόχρονα, δεν βασίζεται σε ενεργειακές καραμέλες τύπου βενζίνης....βασίζεται στα πόδια του! Και αυτή είναι η ύστατη ελευθερία....να μπορεί κανείς να πάει όπου τον πάνε τα πόδια του!

Είδαμε πολύ και καλό-αξιόλογο κόσμο....από νέους έως αρκετά μεγαλύτερους, άνδρες, γυναίκες, καλλιτέχνες, επιστήμονες ή απλά μεροκαματιάρηδες, όλοι τους είχαν κάτι ιδιαίτερο να πουν. Ήταν αυτή η ποικοιλία που μας μάγευε σε κάθε βόλτα....και στην επόμενη είχαμε όλο και περισσότερο κόσμο....παλιές και νέες φάτσες....πάντα χαμογελαστές. Ο πάγος σπάει πολύ εύκολα άλλωστε όταν είσαι καβάλα πάνω σε ένα ποδήλατο....που το αγόρασες το σακίδιο? Ωραίο ποδήλατο...είναι carbon? Και άλλες τέτοιες τεχνικές ή μη λεπτομέριες..... Ως εκ τούτου, οι βόλτες αυτές εξυπηρετούσαν και ένα σκοπό κοινωνικότητας σε μια εποχή αυτοεξορίας και ατομικότητας.

Το νερό μπήκε στο αυλάκι λοιπόν....Ο λαός απαιτούσε όλο και περισσότερες οργανωμένες βόλτες....εκεί που θα μπορούσε να ξανασυναντήσει τους φίλους του και να ποδηλατήσει με ασφάλεια, κινούμενος ως μάζα και όχι ως μονάδα....μία από τις λίγες περιπτώσεις που η έννοια της μάζας δρα ως ασφαλιστική δικλείδα. Τα media βοήθησαν σε αυτό, ώστε δηλαδή η ομάδα μας να γίνει πιο γνωστή στο ευρύτερο κοινό και να δημιουργηθούν και άλλοι αστικοί ποδηλάτες. Πολλές φορές κατηγορηθήκαμε για «ψωνισμό» και υπήρξαν ρήξεις...όμως δεν μασήσαμε όταν κατακρινόμασταν από άτομα που και αυτά με τη σειρά τους χρησιμοποιούν ΣΗΜΕΡΑ τη δημοσιότητα ως μέσο «προσυλητισμού» νέων ποδηλατών σε αυτές τις ομάδες....

Δεν μασήσαμε επίσης όταν κατηγορηθήκαμε ότι είμαστε το κατακάθι της ποδηλατικής κοινότητας, ότι είμαστε «αλήτες» (γιατί πολύ απλά είμαστε από τον τρόπο που οδηγάμε) και πολλά άλλα αρνητικά που σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να σήμαιναν τη διάλυση μας. Τελικά όντως ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό....πιο δυνατό για το επόμενο κόκκινο, το αντίθετο ρεύμα, το endo, το σπασμένο σκαφοειδές, το αγορασμένο οικόπεδο στην Πατησίων και γενικότερα οποιοδήποτε «παράσημο».

Ο στόχος μας λοιπόν υλοποιήθηκε....νέες ομάδες γεννήθηκαν που έχουν εξελιχθεί πολύ άξια, βγάζοντας εκατοντάδες κόσμο στον δρόμο....Ένα μεσημέρι λοιπόν, πρότεινα σε έναν φίλο των Λόκαλ, μέσω ενός sms, να κάνουμε ένα πάρτυ και ride την τάδε μέρα...η απάντηση του ήταν «πρέπει τελικά να γίνουμε ένα»....πόσο σοφό, σκέφτηκα...δεν είχαμε τίποτα να χωρίσουμε...όντως...αποζητάμε όλοι ανεξαρτήτως πεποιθήσεων, την απόλαυση που μας δίνει το πετάλι....αλητόγατοι, λόκαλ, freeday, louben….δεν έχει καμία σημασία πλέον...το ίδιο και το αυτό....Γνώριμες φάτσες παντού, σε διαφορετικές ομάδες....

Θεωρήσαμε λοιπόν καλό να «γίνουμε ένα»....να λιώσουμε μέσα στο ποδηλατικό αμάγαλμα.... Κάναμε τον κύκλο μας και υλοποιήσαμε τον στόχο μας....κάναμε αξιόλογες καινούριες φιλίες....ικανοποιηθήκαμε βλέποντας χαμόγελα....απολαύσαμε την αναγνώριση μας ως αλητόγατοι, οδηγικά και μη.....περάσαμε αξέχαστες στιγμές γέλιου και συγκίνησης.....οργώσαμε την νυχτερινή Αθήνα απ’ άκρη σε άκρη.....σπάσαμε την ατομικότητα και την αποξένωση.....

Είναι καιρός λοιπόν να γίνουμε ένα.....Το blog των Αλητόγατων εκπλήρωσε τον βασικό σκοπό της επικοινωνίας και της συγκέντρωσης ποδηλατών, πολύχρωμων και διαφορετικών....Δεν θα οργανώσουμε άλλες βόλτες....δεν χρειάζεται η παρουσία μας πλέον! βέβαια ενδέχεται κατά καιρούς να ποστάρουμε κάποιο ωραίο θέμα-βιντεάκι στο blog…..είδωμεν κυρίες και κύριοι....προς το παρόν, let’s be one!

Εις το επανιδείν!

Ride First Think Later